Evolucioni psiholozi Satoši Kanazava iz Škole za ekonomiju u Londonu (LSE) i Normana Lija sa Univerziteta za menadžment u Singarupuru došli su do fascinantnog otkrića o inteligenciji. Oni su sproveli istraživanju u kojem je učestvovalo 15.000 ljudi između 18 i 28 godina starosti, a rezultate objavili u British Journal of Psychology. Ispitanici žive u područjima različite gustine naseljenosti i komuniciraju s prijateljima različitim intenzitetom.

Rezultati su pokazali da se ljudi višeg kvocijenta inteligencije uglavnom ne uklapaju u obrazac većine ispitanika: ljudi koji žive u gušće naseljenim područjima osjećaju se manje srećno i srećniji smo ako održavamo stalnu komunikaciju s ljudima sličnih životnih stavova. Kod inteligentnijih ljudi stvar je obrnuta: što je osoba inteligentnija, potrebno joj je manje komunikacije s drugima. Istraživanje je pokazalo da su izuzetno inteligentni ljudi – što je možda slučaj kod članova Mense – manje srećni ako su društveno suviše aktivni. Za njih društvena aktivnost ne predstavlja zadovoljstvo, već društveno nužno zlo.

Zašto je to tako? Mozak kod osoba visokog IQ-a radi na poseban način. Što je viši IQ, osoba će se ponašati kao da je “iščašena” iz svijeta oko sebe.

Prethodna istraživanja pokazala su da veoma inteligentni ljudi koriste većinu svog vremena za postizanje dugoročnih ciljeva. Za njih su aktivnosti koje dovode do konkretnog rezultata izvor sreće.

Osobe sa visokim kvocijentom inteligencije lakše se prilagođavaju promjenama, što im omogućava da žive po pravilima koja sami uspostavljaju, za razliku od većine ljudi koji se radije priklanjaju svom “stadu” zbog društveno nametnutih normi.

Možda je zato Hemingvej bio u pravu. Više o savana teoriji sreće pročitajte ovdje.